Kontrobersyal!

Tip sa mga sikat, gustong sumikat at hindi pa makuntento sa natatamasang kasikatan: Essential ang pagiging kontrobersyal.
Kung napaka-anghel sa bait ang lahat ng celebrity, ano na lang ang magiging silbi ng mga showbiz magasin? Pambalot ng tinapa? Pang-barbecue? Di ba mas nakakaluwa ng mata at nakakalikot ng isipan pag binalitang ang paborito mong child star noon ay babae na...babae rin ang hanap?
Isipin nyo 'to, matutuwa ka bang manood ng The Buzz o Startalk kung parating ang headline ay ang pag-graduate sa kolehiyo ng isang teenstar na may nakakabit pang Suma Cum Laude o si ganito ay naging ninong sa kasal ni ganun at sila ay nag-donate ng tissue paper sa mga mahihirap? Letse di ba?
Ano na lang ang magiging silbi sa mundo ni Paris Hilton kung hindi sya gagawa ng mga kahihiyan? Ang totoo, hindi sya papansinin o makakatuntong sa showbiz kung hindi sya binalitang isang malanding anak mayaman na gumon sa masamang bisyo.

Ilang Pindot

Ang susunod na istorya na pinamagatang "Ilang Pindot" ay unang nailathala sa May 1997 edition ng San Marcelino Literary Folio ng Adamson University bago ako tumuntong ng kolehiyo. May ilang mga pagbabago akong ginawa dito kumpara sa nailathala sa Folio ngunit parehas pa rin ang paksa kung saan tinatalakay ang isang panganib na nagaganap sa panahon ngayon kung saan lahat ng tao ay nagkakakilala at nagkakausap sa pamamagitan ng Internet. Minsan, may magpapabago sa buhay ng isang tao...dahil lang sa ilang pindot.

Tak! Tik! Tak! Tak! Klik! Sige ang type ni Jerry sa kanyang computer habang sige rin ang patak ng pawis sa noo't leeg niya. Nasa katanghaliang tapat noon at kahit anong lakas ng aircon ay natatalo ito ng init ng panahon. Dalawang oras ng nakababad ang mga mata nya sa monitor ng computer at nagsu-surf sa Internet.
"Jerry! Anak! tawag ng kanyang ina. "Lumabas ka muna dyan at magtatanghalian na tayo!"
"Sandali lang ho," ang kanyang tugon. Makaraan ang ilang sandali ay tumayo sa kanyang inuupuan, pinatay ang computer at lumabas sa kanyang kuwarto.

Makalipas ang ilang minuto, binuksan uli ni Jerry ang computer at nag-log in sa Internet. Sinusubukan nyang makipag-chat ngunit mukhang walang may gustong makipag-chat sa kanya. Aalis na sana sya sa chatroom nang natigilan sya at napatitig sa monitor. Binasa niya ang nakasulat doon:
Hi! ctc?
Napangiti siya at nag-type ng ilang letra.
K! als pls.
Sumagot ang kabila.
20 Makati F
"Ayos." Bulong ni Jerry sa sarili. Lalo pa siyang natuwa nang nagpadala pa ng mensahe ang ka-chat:
I'm Robbie. Als pls.
18 Manila M. Im Jerry.
Lumipas ang ilang buwan ay palaging nakaka-chat na ni Jerry si Robbie. Sa isang call center daw nagtatrabaho ang dalaga at nakikipag-chat muna ito sa binata bago matulog. Minsan ay love at babe na ang tawagan na nila sa isa't isa na wari'y mag-nobyo pero sa panahon ngayon, uso naman ang mga nagkakakilala at nagiging mag-nobyo ang magka-chat.
Isang araw:
Babe, alam mo, gusto na rin kitang makita.
Wer u gus2?
Tumugon si Robbie: Kita n lng us s Burgr King s Mkti bandang 8 am. Mga 8 kc out ko e.

Natigilan si Jerry ng ilang sandali. Nag-isip. Maya-maya, isang munting ngiti ang sumilay sa kanyang labi saka pumindot ng ilang letra:

Cge.

Kinabukasan, alas-syete ng umaga. "Mukhang may lalakarin ka anak, a," wika ng ina kay Jerry nang mapansing ayus na ayos ang hitsura ng anak.
"Makikipag-kita lang po ako sa kaibigan ko, nay." tugon naman niya. Matapos ng ilang pagharap-harap at pag-ikot ikot sa salamin ay lumakad na ang binata.

Alas sais ng gabi. Isang dilaw na sasakyan ang pumasok sa isang motel. Isang taxi. Mula sasakyan ay lumabas ang isang lalaking nasa tatlumpu't lima na ang edad. Dahan-dahan, hinila niya ang isang walang malay na lalaki, mukhang mas bata pa sa kanya, at susuray-suray, kaakbay patungo sa loob. Habang tinatahak ang madilim na pasilyo ng motel, may nasalubong silang isang baklang mukhang nagtitinda ng panandaliang aliw.
"Sino yan?" tanong ng bakla sa lalaki habang nakasulyap sa kaakbay nitong walang malay na binatilyo. "Bagong biktima mo?"
"Alam mo naman pala, ba't nagtatanong ka pa?!" nakangiting tugon ng lalaki. Matapos mag-usap ng lalaki at nung bakla, nagpatuloy na sa pagtahak ng pasilyo ang lalaki kaakbay ang walang malay pa rin nitong kasama hanggang sa makapasok sila sa isang kuwarto at sumara na ang pinto.

KREEEK! Dahan-dahang pumasok ng kanyang kuwarto si Jerry. Kakaiba na ang kanyang hitsura ngayon kaysa noong bago pa siya umalis ng bahay. Gusot-gusot ang kanyang polo at pantalon, gulong-gulo ang kanyang naka-gel na buhok at butil-butil ang pawis. Umupo siya sa kama, nang masulyapan ang computer.
Dahan-dahan at nanginginig ang kamay, binuksan niya ang computer. Nang mag-log in siya sa Internet, may nagpadala sa kanya ng message. Nagulat siya ng mabasa ang laman ng mensahe:

Nagustuhan mo ba ang ginawa natin? Sana gawin natin uli. BWAHAHAHAH!!!

Pagkatapos ay may lumabas na mga larawan. Larawan! Larawan ng kanyang hubad na katawan! Mga larawan ng kalaswaan at mga kasuka-sukang eksena!

Habol ang hiningang tumatagaktak ang malamig na pawis ni Jerry habang nakatitig sa monitor at ang kanyang isipan ay unti-unting nawala sa katinuan.

"PUTANGINA MOOOOOO!!!!!!" Isang ubod lakas na hiyaw ang pumuno sa kuwarto ni Jerry kasabay ng puwersahang paghugot ng monitor ng dalawang kamay at ubod nang lakas itong ihinagis sa bintana.
KRAAAASSS!! Basag ang salamin ng bintana habang tuluy-tuloy na bumulusok pababa ang monitor.

Pagkatapon sa monitor, habul-habol ang hininga ni Jerry kasabay ang paghagulgol, pagsisisi. Hindi niya alam na sa ilang pindot lang sa computer ay tinawag niya ang kapahamakan.

Pilipinas 3000 A.D.: Second Installment (Not in Cash)

Pinakita sa akin ni Juliette kung saan na ngayon nakatira ang mga Pinoy sa panahong iyon. Nagpunta kami sa isang building na pahaba na itsurang barko sa malayo. May taas ito ng mga walong palapag.
"O, anong ginagawa natin dito? Mall ito di ba?" tanong ko.

"Oo nga, mall nga ito pero dito na rin nakatira ang mga tao."

"Ibig mong sabihin, sa mall na kayo nakatira?!" gulat kong tanong habang nakatitig sa building. Nagsisimula na akong mag-isip na baka nasisiraan ng bait ang baklang kasama ko nang may mapadaang school bus at mula sa mall ay may lumabas na mga bata na sumalubong sa bus.

"Aba, may mga bata..."

"Kitam? Kala mo nagbibiro ako, no?" natatawang sabi sa 'kin ni Juliette.

Habang papasok kami ni Juliette sa mall, pumikit ako dahil inaasahan kong marumi sa loob dahil doon na nakatira ang mga tao. Parang nung kapanahunang pinanggalingan ko kung saan nung marami nang tumirang tao sa Tondo, nagi na itong delikadong lugar na pinamumugaran ng mga adik, tambay, snatcher at iba pang masasamang elemento.

"Hoy gaga, anong ipinipikit mo dyan?" narinig ko ang boses ni Juliette sabay tapik sa balikat ko.

Pagmulat ko ng mga mata ko, halos lumuwa ang mata ko nang makita ko na bukod sa napakalinis ng nangingintab na tiled na sahig, malamig at mabango pa ang hangin sa loob.

"WOWWWW!!! Ang linis dito!"

"Gulat ka 'no? Di na ako magtataka."

"Anong hindi ka na nagtataka?--" magtatanong pa sana ako nang hawakan ako sa braso ni Juliette at niyaya akong tumapak sa isang kulay orange na tabla na kasya ang dalawang tao.

"Eeeeeek!!!" napatili ako nang umangat bigla yung tabla. Mahuhulog sana ako nang mahigpit akong hinawakan sa braso ni Juliette at inayos ang pagkakatayo ko sa lumulutang na tabla.

"Gaga, umayos ka kasi ng tayo at baka mahulog tayong dalawa!!"

"Shyet! Ano ba itong tinutuntungan natin?" habang pinipilit kong huwag masyadong tumingin masyado sa baba at baka malula ako dahil mga apat o limang talampakan ang taas ng pagkaka-angat ng tabla namin mula sa lupa.

"Ito po ang Tabla Porter, lola," sagot ni Juliette, "kaya ang linis-linis ng sahig dahil hindi tumatapak dun ang mga tao kundi nakasakay ang lahat dito."

Unti-unti ay nasanay na ako sa pagsakay sa Tabla Porter. Pagtingin ko sa harapan, nakita ko ang mga taong nakasakay sa mga tabla na may iba't ibang kulay.

"Wow, yung iba blue, yung iba pink o white ang kulay."

"Eh favorite ko kasing kulay ang orange kaya ito ang color." nakangiting sagot ni Juliette, "teka, bago kita i-tour sa mga apartment namin, kain na muna tayo."

"Okay, tamang-tama gutom na ako." Sa totoo lang, kanina pa kumakalam ang tiyan ko eh.
GWOOOOORK!! Pagsesegunda ng tiyan ko.

"Sige, kapit ka--LOOOLLLAAAAAA!!" at biglang bumilis ang lipad ng Tabla Porter.

"YAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!"

(To be continued)

Pilipinas 3000 A.D.: Sibika at Kultura

"So ibig mong sabihin eh wala nang mutiny?" tanong ko kay Juliette habang naglalakad kami sa mall. Ito raw, ayon kay Juliette, ang bagong renovate na SM Mall of Asia na ngayon eh pinangalangang Mall of the Planet. Sa totoo lang, dito na raw kumukuha ng supply ang mga malls sa Europa.
“Tama ka dyan!” nakangiting sagot ni Juliette habang nakasakay kami sa TablaPorter. Tahimik lang ang takbo ng TablaPorter pero ang takbo ng bilis nito ay umaabot ng 100 mph. Ayon kay Juliette, tumatakbo ito at lumilipad dahil sa electromagnetic plates na nakalagay sa sahig mismo ng mall. Bibihira lang ang magkaroon ng kaskasero sa TablaPorter dahil may biometrics ang bawat tabla na naka-issue sa mismong may-ari kaya hindi pwedeng nakawin ang tabla at gamitin ng ibang tao. Kaya, ang sinumang magpatakbo nito ng ubod ng bilis ay siguradong makikilala. Napag-alaman ko rin na ang kainan ay nasa ground level at ang apartment ng mga tao ay ang mga basement floors (katumbas ng limang palapag mula sa level ng lupa) at ang parte ng mall mismo ay mula ground level hanggang sa 6th floor.

“Eh di wala na ring oposisyon?”

“Meron pero gaya ng sabi ko, yung mga tumatakbo sa halalan eh mga gusto talagang maglingkod. Kaya, magsalita man ang mga taga-Oposisyon, may sense di tulad nung 21^st century. Hay naku, sa totoo lang, yung siglong yun ang tinatawag sa History class namin na 'Pinoy Dark Ages'!”

“Ngi, pero buti naman okay na ang lahat. Pero teka, ano bang nangyari dun sa mga nagkukudeta dati?"

"Sandali lang at kain na lang tayo dito sa Aling Ponyang's," at lumiko ang TablaPorter namin papasok sa isang malaking karenderya (tama, may karenderya sa loob ng mall na ito) na pinuputakti ng mga kostumer.

KARENDERYA NI ALING PONYANG. Yun ang nakalagay sa harapang menu board at nakasulat sa asul na apron ng mga service crew.

"Bakit dito tayo kakain? Wala bang Jollibee dito o McDo?" tanong ko habang palinga-linga at nakapila kaming dalawa sa pagkahaba-habang linya ng tao (na nakasakay rin sa kani-kanilang TablaPorter).

"Tsk tsk tsk! Ang dami mo talagang hindi alam," pailing-iling na sagot ni Juliette habang nakatingin sa akin na para akong ignorante.

"Bakit?"

"Lola, ito ang bagong flagship ng Filipino entrepreneurship. Ang karenderyang ito ni Aling Ponyang ang nag-absorb noon sa Jollibee at Philippine franchise ng McDo nung huling siglo."

"Ano?!!" Mygoodness, ano ang susunod nito? Kendi na gawa sa sili o PC na yari sa balat ng saging?

Sa wakas ay nakarating kami sa unahan at nakaharap ang kahera. Kahit naka-apron sya eh kitang kitang nakasuot sya ng baro't saya.

"Magandang tanghali bayan! Ano po ang tsitsibugin nila?"

Nauna si Juliette: "Isa ngang Gigi Combo Special at gulaman saka samahan mo ng Tokneneng sidedish."

"Gig Combo Special? Ano yun?" bulong ko kay Juliette.

"Yun ang pinaka-favorite kong kainin dito. Pritong galunggong, 2 tasang kanin, isang tasang laing at isang sinigang na manok tapos ang inumin, pwede kang pumili kung bottomless na gulaman or iced salabat. Teka, ikaw naman ang umorder."

"At sa inyo po binibini?" magalang na tanong ng kahera sa kin.

"Miss, gawin nyo nang dalawa," sagot ko.

Pumindot-pindot ang kahera sa cash register bago nagsalita ng: "Ang lahat po ng kakainin nyo ay nagkakahalaga ng 1 milyong piso."

"Put---ISANG MILYON?" Biglang nawala ang gutom ko nang marinig ang babayaran ko.

TOOT! TOOT! Tumunog ang isang itsurang cellphone na nakakabit sa noo ng kahera at laking gulat ko nang may lumabas na papel sa bibig ng kahera.

Pinilas ng kahera yung papel sa bibig nya at pakaabot sa akin ng papel ay nagsalita:
"Salamat po kabayan sa inyong pagbayad!"

Kahit medyo tulala ay sumunod ako kay Juliette sa isang upuan sa isang sulok.
"Shyet! Ano yun?! Bakit naging 1 milyong piso ang babayaran ng kakainin natin?!" bulaslas ko.

"Gaga! 100K na ngayon ang equivalent ng 1 centimo noon. Mura na nga ang 1 milyon eh. Saka hindi na in cash ang bayaran ngayon kundi thru cellphone na,"paliwanag niya, "ay oo nga pala, hindi na cellphone ang tawag sa gadget na ginagamit ngayon kundi E4." Sabay pakita sa akin ng isa ngang itsurang cellphone (hindi ko masabi kung anong brand ang kamukha niya basta itsura siyang cellphone!) at as usual, kulay orange.
"E4?" tanong ko habang sinisipat ng mabuti ang hawak-hawak na gadget, "bakit E4?"
"Kasi, hindi lang sya communication gadget, gamit din sya sa pagbabayad ng bills, pang-access din sya sa videoke machine--"
"Videoke? Buhay pa pala yun?"Sabi ko.
"Natural! Pinoy tayo ano? Ano na lang ang silbi ng buhay nating mga Pinoy kung walang music? By the way, Pinoy na ang majority ng may-ari ng Sony at Universal Music ngayon."
"Whaaaaaat?!!!!!"

Pilipinas 3000 A.D.

Isang gabi, nanaginip ako na napunta daw ako sa year 3000. Pagmulat ko ng mata ko ay akala ko walang pinagbago dahil parehas pa rin ang itsura ng mga nakapaligid sa 'kin--wala sa mga deskripsyon ng mga sci-fi writers tungkol sa hinaharap. Nung ipadyak ko ang paa ko sa inis, dun ko lang napansin na transparent glass pala ang natatapakan ko. Sa ilalim ng paanan ko ay marami pang kotse at mga buildings na nakatayo sa transparent na kalye na hindi ko na mawari kung hanggang saan ang kalye.
Maya-maya, may sumutsot sa likuran ko.
"Psst! Psst!"
Paglingon ko, nakita ko ang isang lalaking nakasakay sa Beetle car na may frills at kulay orange pa. Nanggagalaiti ako sa galit na nilapitan ang lalaki para sampalin. Bastos na gago 'to! Akala siguro eh easy to get ako.
"Hoy gago!" sigaw ko paglapit sa kanya, "ano'ng sinusutsot-sutsot mo dyan?"
"Gaga!Kung ako sa 'yo eh sasakay ako dito sa pagong bago ako hulihin ng pulis at ipalabas ang wetpaks ko 'no!" sagot niya.
Syet! May bakla pa pala sa future--sayang dahil cute pa naman siya. Dahil nasa alanganing lugar kami, napilitan na rin akong sumakay sa "pagong" car niya.
Habang binabagtas namin ang daan,
"Ano'ng year na ba ngayon?" tanong ko.
"Year 3010, vaket?"
"Ano? Future na ito?" dismayado kong sagot, "eh bakit walang lumilipad na sasakyan? Bakit walang spaceship na kotse? At saka, bakit ganyan pa rin ang suot ninyo? Hindi kayo nakasuot ng silver space suit?"
"Wahehehe! Adik ka ba? never mangyayari ang mga yan dahil una, mayroon tayong law of gravity. Pangalawa, ang mga sinaunang sci-fi writers na nagpasimuno ng ganyang kunsepto eh either nasa Mental Hospital na o nasa Singapore na at pangatlo, napaka-unfashionable ng space suit 'no! Eeew!"
"Teka, bakit sila pupunta ng Singapore? Career move?"
"Waheheh! Hindi 'no! Alam mo bang illegal drug capital na ang Singapore ngayon? Dun na bale nagpipilgrimage ang mga adik."
"Ha? Pa'no mangyayari 'yun eh napaka-ideal country ng Singapore nung panahon ko?" nagtataka kong tanong.
"Hay naku, nun daw early 3000, 'yung mga nakaupo sa pwesto sa Singapore eh nagsimulang ma-adik sa isang kabuteng tumubo sa gilid ng mesa ng Prime Minister. Kalaunan, nahawa na rin lahat ng mga Singaporeans sa kaadikan ng mga pulitiko. Mas matindi pa sa pinaghalong shabu, LSD at heroin 'yung kabute pero nawawala ang epekto kapag lanta na kaya, hindi siya mailabas ng bansa. Yung mga adik na gustong makatikim nung kabute eh kelangan pang pumunta ng Singapore."
"Teka, ano nga bang pangalan mo?" tanong ko, "tagal na nating nag-uusap eh hindi ko pa alam ang pangalan mo."
"Juliette" sagot niya sabay pihit ng kotse sa isang kalye.
"Pangalang babae yun ah. Bakit ganun?"
"Law na ang gay rights ngayon kaya, pwede nang pangalanan ang mga bading ng pang-girl at yung mga tiboli eh pang-boy."
Sa biglang pagliko namin sa isa pang intersection, may biglang tumawid at nabundol ng kotseng sinasakyan namin. Biglang nag-trapik dahil sa lalaking nakabulagta sa daan.
"Naku, patay!Nakasagasa tayo ng tao!" lalo akong kinilabutan nang makita kong may papalapit na police car.
"Relax ka lang, lola. Hindi tayo maaano" mahinahong sagot ni Juliette.

Nanginginig akong tumingin nang may bumabang pulis pero, laking gulat ko nang makita kong tinira niya ng stun gun 'yung lalaking tumawid, pinosasan at pinasok sa loob ng kotse. Ang nakakagulat pa lalo, pagpasok nung lalaki sa kotse, agad siyang kinurot, sinabunutan at pinagsasampal ng pulis na naiwan sa loob ng kotse.
Paglapit nung pulis sa 'min, nakipag-beso beso pa siya kay Juliette sabay sabing:

"Sisterette, kami na ang bahala sa chakang itech. Hay naker, makakatikim siya sa 'min ng isanglibong kurot at sampal! Ipaayos mo na lang iyan dun sa car parlor ni Georgina mamaya. May libre ka pang pedicure! O sige na, go na you!"
"Okay, babash!" sagot ni Juliette pagkatapos ay pinaandar na ulit ang kotse.

Nung palayo na kami, tumingin ako sa likod at nakita kong nilalamog pa rin sa kurot at sabunot ang pobreng lalaki.

"Ano'ng ikakaso dun? Jaywalking? Barya lang ata ang ipapyansa niyan eh makakalaya din agad 'yun at gagawin na naman niya ulit 'yung ginawa niya kanina."
"Sus! Hindi jaywalking ang kaso nun kundi walking mismo,"sagot ni Juliette.
"Bakit? Bawal bang maglakad?"
"Bawal sa kalye dahil wala ng bangketa. Pang-kotse na lang lahat ng kalye kaya bababa ka lang pag nasa tapat ka ng building o bahay mo. Kaya nga pinasakay kita agad dahil ganun ang gagawin sa 'yo. Saka, hindi na piyansa ang gagawin sa 'yo. Dun sa police detachment, pahuhubarin ka ng pang-ibaba at tatatakan ka ng penalty stamp sa pwet."
"Tatak lang pala eh. Madali lang mabura 'yun sa konting alkohol" kontra ko.
"Haller, lola! Hindi na po rubber stamp ang penalty stamp ngayon kasi tatatakan ka ng parang baka."
"ANO?!!" nanlaki ang mata ko sa gulat, "ibig mong sabihin...'yung pantatak, isasalang sa baga tapos itatatak sa 'yo?"
"Kuraching! Kaya madalang lang ang may gumagawa ng krimen. Mutant ka na siguro kapag lumagpas ka sa dalawang penalty stamp."
Tumigil saglit ang sasakyan namin nang may tumawid na isang trak sakay ang tumutugtog na drum and lyre corp at nag-aacrobatics na mga majorette.
"Pista pala rito sa inyo ano?" obserbasyon ko habang may sumunod pang mga float ng mga naka-gown na parang kasali sa Ms. Gay pageant.
"Hindi lola, national elections na at 'yan ang mga kakandidato. Malapit na kasing mag-babu sa pwesto si President Mendoza"
"President Mendoza? Sino 'yun?" tanong ko.
"Dating child star siya. IC Mendoza nga ang screen name niya."
"Ngek! Si IC? Baket?"
"Yes, siya nga! Ang galing-galing nga ni Madam IC kasi dahil sa kanya, second largest sugar exporter na tayo sa buong mundo."
"Pa'no niya nagawa 'yun?"
"Pina-abolish niya 'yung CARP na nagpapahirap sa mga asukarera dati."
"Teka, kailan pa ba nagkaroon ng gay president? Mukhang prominenteng figure na kayo ngayon?" napapakamot tuloy ako sa bumbunan.
"Nagsimula 'yun nung ma-elect si President Abunda tapos, nasabay pa nun na naging Speaker of the House si Kris Aquino at naging Presidential Spokesperson si AiAi Delas Alas. At dahil walang maepal na pulitikong makasingit pag nagsalita na sila, dun na nagsimulang tumahimik ang bansa natin at dinagsa tayo ng mga foreign investors kaya umangat ang economy ng bansa natin."
"Eh pa'no naman 'yung mga leftist groups? Hindi ba sila umaalma?"
"Ah yun? Ang natatandaan ko sa History class, karamihan naman sa kanila eh gusto ang patakbo ng gobyerno hanggang sa ngayon kay Madam. Yung mga killjoy naman na hindi talaga gusto ang patakbo eh may choice na mag-migrate sa ibang bansa. I-text mo lang sa format na BOI space-name-slash-address-slash-age-slash-country of choice at i-send mo sa 23-DFA at voila! Matatanggap mo na ang logo ng immigration visa sa cellphone mo na ipapakita mo sa mga embassy. May libre ka pang ringtone ng Philippine National Anthem! Ang saya di ba?"
"Eh popular ba 'yung scheme na yan?" tanong ko.
"Sa totoo lang, mas marami ang mga foreigners na nag-mimigrate dito. Last century nga eh nagpapalit ng Filipino citizenship sina Elton John, Angelina Jolie, Brad Pitt at Madonna. Kaso, hindi lahat sinuswerte kasi heavy ang mga requirements."
"Ano 'yun?"
"Kelangan kasi una, marunong mag-tagalog."
"Madali rin naman matutunan yun ah. Ano'ng mahirap?"
"Yung pangalawa at pangatlo ang pinakamahihirap kasi yung pangalawa, kelangan magaling sumabit sa dyip at yung pangatlo, kayang lumapang ng isaw-isaw, balot at bagoong. Maraming tuloy ang nade-deny tulad ni Britney Spears at Paris Hilton."
"Bakit? Ayaw na ba nila sa States o sa Australia o sa UK?"
"Pa'no naman kasi, 'yung UK, lumubog na halos sa baha kaya 1/4 na lang ng bansa nila ang nakalitaw. Yung Australia, naging disyerto na dahil sa global warming at yung Tate, wala na. Pinasabog kasi eh."
Napalunok ako ng laway. "Ulk! Ng terorista?"
"Hindi. Dahil sa sobrang katangahan na ng mga tao dun, may isang estudyanteng nagpasabog ng science project niya. Dapat sana eh baby powder lang ang ilalagay eh kaso, gun powder ang nilagay kaya ayun, goodbye world na!"
"Pa'nong mapapasabog nun 'yung States?"
"Nung nag-eeksperimento kasi 'yung class nila, nasa oil depot yung lugar nila eh katabi pa 'yung San Andreas fault. At nung sumabog, sa sobrang lakas eh tinamaan yung satellite ng NASA at CIA. Ang siste, ang signal sa NASA na i-activate ang pag-launch ng space shuttle, naipagpalit sa signal ng CIA dun sa imbakan nila ng nuclear warheads. Kaya, nagkapira-pirasong parang jigsaw puzzle na ngayon ang bansa nila. Kung pupunta ka dun sa Davao, makikita mong nakatanim dun ang Statue of Liberty."
"Buti na lang at hindi magulo dito sa 'tin" napangiti kong sabi.
"Trulili lola! Buti na lang hindi corrupt ang mga government officials natin."
"Pa'nong hindi corrupt ang nae-elect? Matindi ba ang screening sa mga tatakbong kandidato?" tanong ko.
"Actually, konti lang 'yung mga kumakandidato. 'Yung mga gusto lang talagang maglingkod sa bayan kasi pag nanalo sila, ang mga lalake eh nagpapatato at yung mga babae naman eh nagpapalagay ng hikaw."
"Ano? Para 'yun lang?" napataas tuloy ang kilay ko.
"Anong 'yun lang, nagpapatato sila o nagpapahikaw sa--" sabay bulong ni Juliette sa 'kin.
"OLIMADEPAKESIYET!!!"

(To be continued...)